معماری مدرن
تحولات رخ داده در حوزه معماری طی سه دهه ی پایانی قرن گذشته در غرب باعث متزلزل ساختن ارکان تنها
سبک فراگیری و جهانی، در بخش عمده ای از قرن بیستم یعنی معماری سبک مدرن گردید. این تحولات
ریشه در تغییرات بنیادین فکری و اجتماعی و دگرگونی نگرش نسبت به خود و جهان پیرامون در
غرب داشته است. تغییرات ذکر شده با انتقادات نیچه از مدرنیته از اواخر قرن نوزده در آلمان
آغاز و توسط اندیشمندانی همچون فروید؛ هایدگر، دریدا، دلوز، لیوتارد و دیگران مورد بسط و
شرح قرار گرفت.
مهمترین ویژگی
نخستین و مهم ترین ویژگی معماری سبک مدرن خردگرایی است. استفاده از عنصر فلز نشان گر
آغاز معماری سبک مدرن محسوب می گردد. به ترتیب بهره جویی از بتن و شیشه هم وارد میدان
توسعه معماری مدرن گردید. نمونه بارز معماری مدرن ساختمان ایفل بود که تمامی این مصالح
نوین بتن و فلز و شیشه را در خود گنجاند. ساختن سازه های به سبک مدرن بعد از
جنگ جهانی دوم بیشتر شد. سادگی فرم و نما و همینطور بی تفاوتی سبک مدرن به
تاریخ و فرهنگ تحت انتقادهای زیادی قرار گرفتند.
آرشیتکت ها به سوی جایگزینی برای طراحی داخلی از طریق ساخت شاهکارهایی با ساخت
و ساز مصالح معماری نوین بودند که هم عملکردی و هم چشم‌نواز باشند. در حالی که آدلف
لوس می گفت:(تزیئنات جنایت است)لوس تاکید داشت که هیچ نشانه و سرنخی که بتواند
بیانگر سلسله مراتب اجتماعی متعارف جامعه ی انقلاب صنعتی باشد کاربرد ندارد.زیرا اکثر
مردم روستایی و حاشیه نشین که در اثر انقلاب صنعتی به شهرها مهاجرت کرده اندکاملا
با شهر بیگانه اند و از پیشینه ی خود بریده و دور افتاده اند.
لذا به کار بردن هر مفهومی که این مردم را به گذشته ای که از ان بریده اند پیوند دهد
بی پایه و نادرست است.
جمله مشهور میس ون درروه «کم‌تر بیشتر است» از شیوه های محبوب عام محسوب می گردید..
روش معماری پوست و استخوان از شیوه های کاری میس بود، چون مینیمال در طراحی و اجرا،
احساسی به شکل، بودن در نمای باز و پلان آزاد و به انسان دست می دهد.
مدرسه باوهاوس از آثار سبک مدرن توسط والتر گروپیوس در سال ۱۹۱۹ طراحی و ساخته شد.
باوهاوس معتقد به جمله. « فرم تابع کارکرد است» بود یکی از سختی های معماری نوین در دهه
۱۹۳۰ به شمار می رفت.
