معماری مدرن
تحولات رخ داده در حوزه معماری طی سه دهه ی پایانی قرن گذشته در غرب باعث متزلزل ساختن ارکان تنها سبک فراگیری و جهانی، در بخش عمده ای از قرن بیستم یعنی معماری مدرن گردید. این تحولات ریشه در تغییرات بنیادین فکری و اجتماعی و دگرگونی نگرش نسبت به خود و جهان پیرامون در غرب داشته است. تغییرات ذکر شده با انتقادات نیچه از مدرنیته از اواخر قرن نوزده در آلمان آغاز و توسط اندیشمندانی همچون فروید؛ هایدگر، دریدا، دلوز، لیوتارد و دیگران مورد بسط و شرح قرار گرفت.
مهم ترین ویژگی
نخستین و مهم ترین ویژگی معماری سبک مدرن خردگرایی است. استفاده از عنصر فلز نشان گر آغاز معماری سبک مدرن محسوب می گردد. به ترتیب بهره جویی از بتن و شیشه هم وارد میدان توسعه معماری مدرن گردید. نمونه بارز معماری مدرن ساختمان ایفل بود که تمامی این مصالح نوین بتن و فلز و شیشه را در خود گنجاند. ساختن سازه های به سبک معماری مدرن بعد از جنگ جهانی دوم بیشتر شد. سادگی فرم و نما و همینطور بی تفاوتی معماری مدرن به تاریخ و فرهنگ تحت انتقادهای زیادی قرار گرفتند.
آرشیتکت ها به سوی جایگزینی برای طراحی داخلی از طریق ساخت شاهکارهایی با ساخت و ساز مصالح معماری نوین بودند که هم عملکردی و هم چشم‌نواز باشند. در حالی که آدلف لوس می گفت:(تزیئنات جنایت است)لوس تاکید داشت که هیچ نشانه و سرنخی که بتواند بیانگر سلسله مراتب اجتماعی متعارف جامعه ی انقلاب صنعتی باشد کاربرد ندارد.زیرا اکثر مردم روستایی و حاشیه نشین که در اثر انقلاب صنعتی به شهرها مهاجرت کرده اندکاملا با شهر بیگانه اند و از پیشینه ی خود بریده و دور افتاده اند.
لذا به کار بردن هر مفهومی که این مردم را به گذشته ای که از ان بریده اند پیوند دهد بی پایه و نادرست است.
جمله مشهور میس ون درروه «کم‌تر بیشتر است» از شیوه های محبوب عام محسوب می گردید.. روش معماری پوست و استخوان از شیوه های کاری میس بود، چون مینیمال در طراحی و اجرا، احساسی به شکل، بودن در نمای باز و پلان آزاد و به انسان دست می دهد.
مدرسه باوهاوس از آثار سبک مدرن توسط والتر گروپیوس در سال ۱۹۱۹ طراحی و ساخته شد. باوهاوس معتقد به جمله. « فرم تابع کارکرد است» بود یکی از سختی های معماری نوین در دهه ۱۹۳۰ به شمار می رفت.
